Čitam poduži tekst u jednom dnevnom listu o “demografskoj katastrofi u srpskim opštinama u Federaciji BiH”. Radi se u lokalnim zajednicama Bosanski Petrovac, Drvar, Glamoč i Bosansko Grahovo. Pisac konstatuje da je u ove četiri komune nekada živjelo oko 66.000 (?!) stanovnika a danas pet puta manje.
Tekst sugeriše da su ove brojke rezultat ratnog razaranje prije 3,5 decenije i etničkog čišćenja budući da se radi, kako tekst sugeriše,”srpskim” opštinama. E, neće da može, što bi rekao nezaboravni Šojić. Jer, iz navedenih opština iseljavali su svi bez obzira na nacionalnost.
Banjaluka je, recimo,danas puna žitelja iz pomenutih opština. Postoje registrovana Udruženja građana, koji bar jednom godišnje okupljaju zemljake na zabavnim večerima i baštine tradiciju svog zavičaja. I sve je to “lijepo i krasno”, jer su mnogi od njih taj isti zavičaj napustili prije nego je opaljen prvi zlokobni metak početkom 90.tih.
Da je ova teza tačna, svjedoče brojni “primjeri” masovnog iseljavanja iz opština koje su po Dejtonskim arhitektama pripale RS. Danas su, recimo, opustjeli “jedan” Skender Vakuf (preimenovan u Kneževo), pa Bosanski Novi (sada Novi Grad), Derventa, Modriča, Foča i da ne nabrajamo dalje, jer je spisak (pre)dug.
Ova unutrašnja migracija stanovništva rezultat je katastrofalne ekonomske politike, obrazovnog i zdravstvenog sistema. A ni ostali “sistemi” nisu ništa bolji.
Potpisnik ovih redova sjeća se kada mu je početkom 90.tih prijatelj rekao:” Banjaluka će od nekada gospodskog grada postati selendra, u kojoj će urbano smijeniti ruralno”.
Taj film Banjalučani gledaju 30.tak i kusur godina.
