Vincent van Gogh pripada onoj vrsti slikara čije se slike štampaju na magnetima za frižidere. Tako često je reprodukovan, da čovjek pomisli kako tu više nema šta da se nanovno otkriva.
Ipak zabluda. Američki umjetnik Julian Schnabel snimio je film o zadnje dvije godine života van Gogha, o fazi vatrenog dejstva u Arlesu i Sanit Remyju: „Van Gogh – Na pragu vječnosti“ (u kinima od aprila). Willem Dafoe glumi slikara, i to je uradio odlično.
Film je vrijedan gladanja prije svega zbog toga što se njegova vizuelna snaga odvaja od Van-Gogh-Kitscha. On dopušta gledaocu da slikara i njegove slike vidi nanovo. Schnabel slijedi Van Gogha, on gleda pogledom umjetnika na prirodu južne Francuske, i nalazi slične, ali vlastite slike. Mnogi motivi liča na poznate slike, kada na primjer, poštar sa bradom kao sasvim slučajno upada u sliku, Noćni kafe u Arlesu, svaki put ponovo pogled preko polja, u vrhove drveće, na čemprese. Ipak, Schnabel je u potrazi za životnošću i svjetlošću, koje se nalaze u slikama Van Gogha Žuta je osnovna boja filma, on razvija jednu sličnu sugestivnu moć, kao i originalna djela. Neka od njih su trenutno u Londonu, na izložni „Van Gogh i Britanija“, u Tate galeriji (do 11. augusta). I tamo se dešava jedno novo otkrivanje: Van Gogh se predstavlja kao slikar, koji je bio pod uticajem drugih umjetnika, čija genijalnost nije sama protjrenana kroz psihičke krize. Višeslojnost njegovog djela biva ponovno vidljiva.
(spiegel)
Z. N.
(NovaSloboda.ba)
