Univerzitet “Džemal Bijedić” u Mostaru zvanično je osnovan 14. februara 1977. godine i bio je to centralni događaj proslave 32. godišnjice oslobođenja Mostara od fašizmna.
U sastav Univerziteta, četvrtog u BiH i 18. og u Jugoslaviji, ušli su Mašinski, Pravni i Ekonomski fakultet, Pedagoška akademija, Duhanski institut i Istraživačko-razvojni centar HEPOK-a.
Za rektora Univerziteta izabran je redovni profesor Ekonomskog fakulteta u Mostaru dr. Bela Ler, a za predsjednika Skupštine Univerziteta Mijo Jurišić, predsjednik Međuopštinske konferencije SK za Hercegovinu.
Od prijedloga do osnivanja Univerziteta prošlo je tačno dvije godine.
Tri godine nakon osnivanja, Univerzitet je “iznjedrio” svog prvog magistra. Čast da otvori seftu imao je Himzo Đukić, koji je kasnije, 1982. godine, postao i najmlađi doktor tehničkih nauka u Jugoslaviji!
Bio je to događaj o kome je Mostar brujao danima. Sjećam se, kao da je juče bilo, u sitne sati sjedimo u Crvenom restoranu hotela Neretva. Dolazi Profesor. Hama Voljevica. Po ćehri mu se vidi da je sretan.
Obrati se meni.
“Eto, moj spisatelju, dočekasmo prvog doktora tehničkih nauka i to najmlađeg u Jugi. Konobar, donosi nam piće, pa da ovo proslavimo”, reče Profesor i nazdravi u čast Himze Đukića.
Himzo Đukić postao je preko noći “zvijezda”. Skoro kao i tadašnje Veležove fudbalske vedete. Ljudi su mu prilazi na ulici, čestitali, a on, onako skroman i izuzetno elegantan, što mu je ostala odlika sve do današnjih dana, primao je čestitke, ne propuštajući priliku da kaže da je to uspjeh Mašinskog fakulteta i njegovih profesora.
Sula Rebac: Da nije dženaza i sahrana, ne bi se mogli vidjeti Mostarci na jednom mjestu
Godinama sam se, od kako sam uplovio u nemirne novinarske vode, družio i akšamlučio s mnogim znanim i neznanim Mostarcima, od kojih se imalo šta naučiti.
Jedan od meni posebno dragih ljudi bio je nenadmašni fudbalski boem. Sulejman Sula Rebac. Nekad sjajno desno krilo, kasnije tvorac najbolje generacije Veleža u njegovoj istoriji.
Kad bi se ostajalo malo duže u hotelu “Neretva”, a to nije bila rijetkost, Sula bi svojim divnim glasom pjevao sevdalinke, uz pratnju nenadmašnih Mimija, Neđe i Mage.
Sula, iako je davno otišao iz fudbala, bez fudbala nije mogao. Bezbeli, i Veleža.
“Velež je bio i ostaće moja velika ljubav, baš kao što besktrajno volim i moj Mostar. Malo je ostalo raje mojih godina, ali se i danas često nađem u ‘Tropikani’ sa Kažom Jelčićem, Vladom Tomićem, dr. Nijazom Tozom Topuzovićem, Žarom Vlahom, Brunom Reparom, Blagom Dodigom. Prisjećamo se dana provedenih u i oko Veleža, ali i Mostara. Malo nas je ostalo i da nije dženaza i sahrana, ne bi se drukčije ni vidjeli Mostarci na jednom mjestu”, rekao mi je Sula u posljednjem intervjuu.
Zbog Marka Buconjića dolazilo se u “Neretvu”
Skoro uvijek kad prelazim Titov most i idem prema nekadašnjoj ljepotici “Neretvi”, koja se polako obnavlja, obuzme me jeza. Osjetim i jače lupanje srca. Naviru sjećanja. Na jedan od najljepših hotela, ne samo u Mostaru, već i puno šire, koji je svoju smrt doživio baš kad je stotu godinu napunio. “Neretva” je bila ljepotica, da zastanu dva oka.
U hotel “Neretvu” su se mnogi zaljubljivali na prvi pogled
Godinama, upravnik hotela bio je Marko Buconjić. Gospodin po svemu. Mnogi su u “Neretvu” dolazili samo zbog Marka, rođenog u Bojištima kod Nevesinja.
Velikog prijatelja rahmetli Džemala Bijedića, Asima Ferhatovića Haseta, maestra Mehe Sefića, Vidoja Nogulice Ambasadora, Miljana Miljanića, Kuje Derviškadića, Sule Repca, Hame Voljevice…
Neponovljivog novinarskog šarmera, možda i najboljeg koga je Jugoslavija imala – Miroslava Mire Radojčića, rođenog isto u Bojištima, odraslog u Sarajevu. Ličnog prijatelja engleske kraljice Elzabete Druge, bivšeg iranskog cara Reze Pahlavija, Mohameda Alija, Bobija Fišera, Sofije Loren, Karla Pontija, Ričarda Bartona, Liz Tejlor, Bobija Čarltona…
