Od srijede, na facebook stranici Zavičajnog muzeja u Konjicu i facebook, instagram i viber mrežama Narodnog univerziteta, predstavljaće se priča o „papudžijskom zanatu“
Obućari su vremenom, sa pokretanjem industrijske proizvodnje obuće, te pojavom gume i plastike, preuzeli i izradu papuča i naluna (nanula), iako su se u većim čaršijama do danas zadržale papudžijske radionice. U svom radu, obućari su se koristili čekićem, noževima za kožu i tronožcem na kome su razvlačili kožu i spajali đon i lice. Mladi majstori prilikom uvođenja u esnaf mogli su da biraju da li će započeti učenje sa izradom đona ili lica (gornji dio) obuće – (to su bila određena usmjerenja u ovom esnafu), dok su stari majstori bili vješti u izradi kompletne obuće. Oba dijela su rađena od kože, a kod siromašnijih slojeva stanovništva, da bi duže trajala, obuća je pendžetirana (potkivana) sa metalnim pločama ispod i ispred prstiju, odnosno ispod peta. U gradovima su bile tražene papuče, odnosno nalune (papuče sa drvenim đonom). One su zapravo bile odgovor esnafa na uslove i kulturu življenja, jer je papuča zapravo odražavala duh gradskoga života, odnosno života na kaldrmi. Papuče su nošene u kući i oko kuće, dok je po dolasku Osmanlija u BiH, ulazak u džamiju, takođe, zahtijevao posebnu vrstu obuće.
Papudžijske radnje takmičile su se ko može ponuditi ljepšu i atraktivniju izradu gospodskih papuča i naluna. Papudžije se, kako je zapisao Hamdija Kreševljaković, u defterima prvi put spominju 1530. godine i tu se vidi da su zastupljeni u neznatnom broju, ali već od polovine 16. vijeka broj ovih zanatlija je znatno porastao. Upravo u vrijeme Osmanlija u administrativnoj podjeli esnafa papudžijski zanat je pripao čizmedžijskom esnafu.
(NovaSloboda.ba)
