Čitam kolumnu ugledne prof. Danice Popović o tome kako je odlukom SNS-ove vrhuške, režiser Goran Marković ostao bez finansijske podrške za realizaciju filma Dr D i nacionalne penzije (čitaj sredstava za život), koje su u djelo sprovele Jelena Trivan i Maja Gojković, bivša “gospođa ministarka” nauke i kulture u Vladi Srbije. Samo zato(!?) što je rečeni Goran bio oštro kritičan prem vrhu partije, kojoj pripadaju (SNS), a posebno lideru Aleksandru Vučiću.
Prof. Popović me ovim tekstom “vratila” ravno četvrt vijeka unazad, a evo i zašto. Bio sam u to vrijeme šef Dopisništva Večernjih novosti iz Banjaluke. Na opštim izborima 1998. godine, šef radikala u RS prof. Nikola Poplašen nadmoćno je pobijedio u trci za predsjednika RS. Aktuelni premijer RS tada je bio Milorad Dodik.
Novoformirana skupštinska većina u Parlamentu RS nije bila za prijedlog da se njemu produži mandat, jer je ta vrsta kohabitacije bila nemoguća. Poplašen i Dodik su riječju bili “rogovi u vreći”. I onda je na scenu stupio tadašnji visoki predstavnik Karlos Vestendorp, Holanđanin porijeklom iz Španije. Karlos je u martu 1999. godine smijenio Poplašena. Dodik je tu odluku pozdravio!
U isto vrijeme, Aleksandar Vučić je bio ministar informisanja u Miloševićevoj vladi. Od tada, na mene kreću “muke po Mateju”, a iz redakcije kreće lavina pritisaka da “ubuduće Dodika predstavljam u najgorem svjetlu”, da o njemu pišem negativne vijesti i teme. Na ovu “,ucjenu” nisam pristao po cijenu otkaza. a on je uslijedio nakon što je Duško Čukić povučen iz Moskve kao dopisnik Borbe i postavljen za glodura Večernjih novosti umjesto do tada vrhunskog profesionalca Pere Simića.
Ne pristajući da igram po njegovim notama, 13.6.2000. godine uručen mi je pismeni otkaz sa smiješnim obrazloženjem “da se nisam sedam dana javljao redakciji” i da nemam pravo žalbe.
Tako smo, nekako u isto vrijeme, ostali bez angažmana Dodik i ja.
Sve se, u našu korist, okrenulo 5. oktobra Nakon jogurt revolucije i smjene SPS- Radikalske koalicije. Vraćen sam na posao sve do penzije. A Dodik će vjerovatno na političku penziju čekati još dugo u ljubavi sa Vučićem.
Možda je poređenje “slučaja” jedne umjetničke gromade, sineaste i režisera nezaboravnih ekranizacija “Nacionalne klase” sa sjajnim “Flojdom”, koji je tumačio Dragan-Gaga Nikolić, “Variola vera” i mnogih drugih sa mojim (dopisnika nekih novina su uvijek definisali siromašnim rođakom iz provincije) malo/puno pretenciozno.
Ali, da ima dodirnih tačaka – ima!
