Svašta se kaže, kad se priča, ali se računa samo ono što piše na semaforu.
Zato, pogledajte semafor. Naročito, ako je nova zvijezda svemirskog potencijala tek rođena. Šesnaestogodišnji Lamin Jamal, najmlađi starter u istoriji Barselone, zadivio je fudbalsku elitu na prvenstvu u Njemačkoj i već u grupnoj fazi dokazao da takav igrač iz obdaništa na Nou Kampu, nije viđen od Lionela Mesija.
Temperamentni Lamin Jamal, nije serijski krilni napadač. Nimalo, nego se golobradi sin Marokanca i majke iz Ekvatorijalne Gvineje, briljantno poigravao sa vršnjacima u pionirskoj i kadetskoj konkurenciji. Kao najmlađi debitant, ovaj vunderkind je oborio 101. godinu star rekord i već blindirao klupski ugovor, uz čudesnu klauzulu, od milijardu eura!
Katalonac je u svemu naj, naj, naj. Jamal je neviđeno čudo od tinejdžera i adolescent bez premca. Po njemačkim zakonima, kao malolejtnik nema pravo da igra za Španiju u večernjem terminu, jer se fudbal računa u prestižnu profesiju. Ali, Nijemci su dozvolili izuzetak i produžili kraj Laminove smjene, sa 20 na 23 časa.
Ni tu nije kraj Jamalovim pikanterijama. Njegovim povodom, finiš gastarbajaterskog posla, nije kad sudija odsvira kraj, već se u istu smjenu računaju istezanje ili tuširanje poslije utakmice i davanje službenih intervjua.
Da se markira. U dresu crvene furije, broj 27: Lamine Yamal Nasraoui Ebana.
Tako mlad, a već planetarni uzor. Najnoviji inspirator i ljubimac prvotimaca Otrant Olimpika, što su ljetos, poslije 103 godine, u predvečerje šampionata u Njemačkoj, 4. juna dočekali dan, da ostvare davnašnji san. Da pokore neslavnu tradiciju i plasmanom i najelitniji rang Crne Gore krunišu višedecenijsku klupsku istoriju. Iza ogledala, na početku veličanstvene Velike plaže, nasljednici prvotimaca u dresu Olcinijuma, Bjelogorca i Ulcinja, izbrisali su granice čulnosti i lucidne dragocenosti.
Olimpik je najzad prestao da tone kao Titanik. Prije četiri decenije preimenovan u Otrant, ljetos je pristigao u elitu, iako su ih favorizovani rivali već otpisali. Međutim, nije gotovo kad u Podgorici, Danilovgradu i Kotoru kažu da je gotovo, nego je gotovo kad to kažu u Ulcinju, koji više ne zanimaju maskote sudijske sramote. Zato su glavni aduti ambicioznih Ulcinjana nadigravanje i vaspitanje, po čemu su presedan u crnogorskom fudbalu, koji pri kosmičkom tkanju fudbalske evolucije, znaju mnogo i iskusili su još više.
Prije i poslije svih, prednjači međunarodno afirmisani entuzijasta Nedžad Hasanaga, poliglota i vatreni zagovornik fer-pleja, jedan od najzaslužnijih što fudbalske jeseni nedaleko od pješčane plaže više nisu tužne. Popularni Ljoška, bio je i ostao neka vrsta totema i autoriteta koji uliva nadu i gaji optimizam sa pet zvjezdica, njegovim najbližim saradnicima. Skender Redža, Damir Karastanović, Safet Kalezić, Arjan Ljamović, Selim Gorana, Mehmet Fici, Đovani Škrelji, Artan Osmani, Lavdim Čauši, Bajram Baftijari i jedinstveni Skender Ustebećir ponudili su all inclusive izabranicima trenera Dejana Vukićevića.
U iščekivanju 3. „Mundijala prijateljstva“, sad već tradicionalne manifestacije koja plijeni emocijama, dobronamjernošću i razumijevanjem, na krilima sadašnjeg prestrojavanja, vjernost Otrantu produžili su napadači Valentin i Anđelo Rudović, zatim Halil Muharemović i prvotimci: Jasmin Agović, Miloš Dragojević, Irhad Popović, Arben Mećikukić, Balša Banović, Benjamin Redžović, Mladen, Bojan Marstijepović, Miloš Mugoša, Stefan Vico, Adnan Alibegu, Milun Joković, Miloš Krkotić, Fatmir Molabećirović, Edin Đečbitrić, Marko Burzanović, Filip Kalačević, Elvin Marseni, Endrit Sefa, Edin Karamanaga, Kristijan Škrelja, Valjmir Nafiu iz Severne Makedonije, te Yu Horike, Hiroki Harada i Ayumu Nishimura iz Japana.
U njihovim šampionskim serijama bilo je fudbalskog poetike i romantizma. Njihov sportski moto, iako individualnog karaktera, krasi gotovo potpuno identična tzv. kolektivna motivacija, kad svako od prvotimaca želi da je neko, dok se lopta okreće, istorija piše i pripoveda:
„U ćutanju je sigurnost“, saželi su timsku parolu, posleij pokušaja da makar karnevalski objasne istorijski podvig, jer:“ Svašta se kaže, kad se priča“.
U presudnoj brzini, uprkos lošim startnim pozicijama, sa dna jadranskog karakazana, dok zvijezde diktiraju klimu, hrabri Ulcinjani imaju odlično prolazno vrijeme. Dostojno poštovanja i aplauza, iako je u ćutanju sigurnost, ima važnijih stvari.
Prozaično i presno, poput Tina Ujevića, koji je, za razliku od Andrića, izbjegao diplomatsku službu i izabrao drugačiji put, poznat kao pjesnička „staza varke“. Na pola puta između dva sarajevska mosta Drvenije i Čobanije, u sivom zdanju na lijevoj obali Miljacke, zavučenom u dvorište iza betonskog prolaza, najzanimljiviji sprat zgrade Fakulteta političkih nauka bio je podrum. Ne samo zbog bifea, u kome je Sejo prodavao zidarske sendviče, a ponekad i žestinu.
Jednom nedeljno, naveče, kad bi Sejo zaključao svoju kuhinjicu i šank, u podrumski bife bi silazili djevojke i mladići, da na kružocima čitaju jedni drugima pjesme.
Bilo je to magijsko oslobađanje straha. Kažu, nismo potpuno razumjeli, ali smo kao istoplemenici po senzibilitetu, osjećali umiranje od ljepote.
„Ne boj se, nisi sam, ima i drugi kao ti, koji nepoznati žive tvojim životom“.
Nerijetko i bizarno. U svakidašnjoj jadikovki, poput generacijskog vapaja, biti star, a biti mlad.
U boemskom bratstvu i jedinstvu. Tin Ujević je već umoran od političkih ideala, u čiju se varljivost uvjerio: „Glad mi je beskrajna, a ruke vječno prazne…“
Zato su Lamin Jamal, Nedžad Hasanaga sa takmičarskim sastavom Otrant Olimpika i Tin Ujević ljudi za hiljadu godina.
Oni su delikatni zov budućnosti, u odmjeravanju duše, s one strane duge.
